شاعری که پدرش در آمد

شاعران راستین آنانی هستند که  ژرفترین حس را از زبان خویش دارند.گمانه زدن در زبان و بیرون کشیدن مایه ی زبانی خود از درون آن و تراش دادن و شکل دادن آن ، حس ژرف برای شناخت ارزش معنایی و آوایی واژه ها و نشاندن صورت شعر بر درونمایه ی ذهنی و حسی ، این آن هنر عالی و ظریف و کمیابی است که در دنیای شاعر به جهان هستی اش معنا میبخشد.

چیزها و رویدادها و آزمون های انسانی با حضور در فضای شعر از جزییت خود به در می آیند و از راه زبان کلیت پیدا میکنند و به قلمرو همگانیِ انسانی گام میگذارند. اما در این کُلیت هیچ چیز به کلیتی همانند کُلیِ منطقی فروکاسته نمیشود بلکه پا از قلمرو تجربه ی فردی فراتر میگذارد و همگانی میشود بی آنکه تجربه ی خود را از دست داده باشد.

مجموعه ی شعر  پدرم در آمد از آن دست مجموعه شعرهایی است که از درون شاعر بطوری صریح ، شیوا و به زبان امروز بیرون می آید و بیان میشود  . محمد رضایی در این مجموعه از نوعی آشنایی زدایی نه تنها در زبان بلکه در نوع نگاهش به جهان پیرامون بهره گرفته است اما در همین راستا او مخاطب را مقابل واژگان و مفاهیمی آشنا اما در قالبی جدید  قرار میدهد .

شاعر با نگاهی جدید درکِ واژگانی خود را پیرامون مسائل و اتفاقاتی که در جغرافیایش در حال وقوع است در قالب شعر پیش روی مخاطبش قرار میدهد . او با سلاحش که قلم است خسته از عدالتی که نیست به جنگ این رنج میرود و در این راه از خودش شروع میکند .او انگشت انتقاد را به سمت خودش میبرد و خودش را مقابل خویش میگذارد و با زبانی طنزآلود بی هیچ تعارفی با خودش وارد کشمکشی انتقادی میشود .

نقدی بر شاعری که پدرش در آمد

من اصلاح نمی شوم

آنقدر ریش تراشتان را

به رخم نکشید

این را که گفتم همه ی تیغ های جهان

به ریشم

خندیدند…

شاعر در این مجموعه بدیهی ترین قراردادهای جهان هستی را با نگاهی طنز به چالش میکشد و انسان قرن بیست و یکم را مورد انتقاد قرار میدهد . او با طعنه به انسان نهیب میزند .

تهمت نمیزند

دروغ نمیگوید

خیانت نمیکند

آدم نمیکشد

فقط لگد میزند

خر است

او نابسامانی های اخلاقی را از چشم انسان و تفکرش میبیند.او از بی اخلاقی های جهان به تنگ آمده و ظلم را محکوم میکند .شاعر در این مجموعه با مخاطب به استعاره سخن میگوید و مفاهیم ساده را در پیش‌ چشمش با توجه به جهان امروز تعبیری تازه میکند.او میداند که معترض است پس با طبع و تسلط خود با زیرکی هم فریاد اعتراض بر می آورد و‌ هم منظورش را در قالب طنز ‌میرساند و هم طعنه اش را  به انسان میزند.

آنقدر دل سوخته دیدم

تا اعتراف کردم

بدترین کشف بشر

آتش بوده است

در نگاه اول به این مجموعه شاید اینگونه برداشت شود که شاعر تا حدی دچار شعار زدگی ست اما با کمی دقت در بطن اشعار و دریافت حس آنها در می یابیم که نه تنها شاعر دچار شعار زدگی نیست بلکه تا حد امکان از موعظه فراری است.

او معتقد است سکوت بهتر از ندانسته سخن گفتن است. او اندیشیدن در راستای تعالی را بهترین ابزار برای درک بهتر از دنیای امروز میداند.اشعار او چون آینه ای است از رنجها و تعابیرش از جهانی که در مقابل مخاطب قرار داده تا ببیند ، بیندیشد و رفتار کند.

خدا میداند

اگر ما هم میدانستیم

تا ابد سکوت میکردیم!

او‌ تنها خسته است اما امیدواربه نظمی اخلاقی که روزی در جهان هستی سایه خواهد افکند.

در این مجموعه به خوبی سازش و هماهنگی میان صورت و معنا به چشم میخورد. فُرم ساختاری درست دارد . استعاره ها ، کنایه ها و تصویر سازی های‌این مجموعه همه زنجیروار بطوری درست بهم متصل اند.

زبان این مجموعه رنجی است که از دل زیستگاه شاعر می آید و چاشنی طنز آن سبب شده که مخاطب درک بهتری از درون مایه ی این مجموعه پیدا کند.

آنچه در این‌مجموعه با آن روبرو هستیم جهان بینی شاعری است که یکه و تنها در مقابل فوجی عظیم از دغدغه ها قرار گرفته است. او همانطور که در شعرهایش صادق است با رنجی هم که در آن به سر میبرد بطوری شفاف برخورد میکند.

او بی کم و کاستی تمام دریافت خود را از درون و بیرون خود به روی کاغذ آورده است تا شاید در ذهن مخاطب آن فانوس روشن گردد و راه نمایان شود. او همواره رنج خود را فریاد میکشد و کتمان نمیکند که در این راه پر خطر مشقتهای فراوان باید کشید. او اعتراف رنج خویش را به صراحت اعلام میدارد و مخاطب‌ را نیز به یاری میطلبد.

یاری از آن دست که ببینند ، بیندیشند و قدم بردارند .

شعر که میگویم

دردم می آید

تا شما

قرص های استامینوفن تان را

به آدرس من میل کنید

نام این مجموعه خود نیز گویای روندی است که شاعر از ایده تا خلق این اثر طی نموده و در این مسیر رنجهای بسیار برده است.

خواندن این مجموعه نه تنها خالی از لطف نیست بلکه دریچه ای است به دنیای شاعری که (پدرش در آمد)!